Nöbetçi Eczaneler
Bazı hikâyeler vardır, sadece bir yolculuğu değil, bir özlemi anlatır.
Benim hikâyem de aslında anneannemin hikâyesi…
O, 1924 mübadelesi sırasında Bandırma’dan ayrılmak zorunda kalan genç bir kadındı.
O yıllarda ailesiyle birlikte bugünkü Hacıyusuf Mahallesi’nde yaşıyorlarmış.
Anneannem, şimdiki Öğretmenevi’nin o zamanlar “Ruhban Okulu” olarak kullanıldığı dönemde orada eğitim görmüş.
Evleri de o okula yalnızca elli metre uzaklıktaymış.
Mübadele kararı geldiğinde bavullara sığmayan bir geçmiş, bir çocukluk ve bir şehir bırakmışlar arkalarında.
Yunanistan’a gitmeleri beklenirken, kader onları bambaşka bir kıtaya, Amerika’ya savurmuş.
Anneannem, yeni bir dili, yeni bir kültürü kısa sürede öğrenmiş; hayatın zorluklarına inat ayakta kalmış.
Zamanla Amerika’da kök salmışlar.
Öyle ki, onun kızı annem yıllar sonra Florida senatörü olmuş.
Ama Bandırma hiçbir zaman uzak kalmamış onlara.
Her akşam yemeklerinde, her sohbetin sonunda o kasabanın adı anılmış.
Anneannem ve annem, Bandırma’yı hep bir özlemle, bir gururla anlatırlardı.
Teyzem ise, “Ben Bandırma doğumluyum” derken gözleri parıldardı.
Komşuları Mathew Manitsas da aynı dönemde Bandırma’dan ayrılıp Amerika’ya yerleşmiş.
O da tıpkı anneannem gibi, orada büyük başarılara imza atmış; Amerika Deniz Kuvvetleri’nde amiralliğe kadar yükselmiş.
Ama onun da kalbi, tıpkı bizimkiler gibi hep Bandırma’da kalmış.
Bazen düşünüyorum;
Anneannem, o taş sokaklardan ayrıldığında belki bir daha geri dönemedi.
Ama onun hikâyesi, yıllar sonra yeniden Bandırma’ya dönüyor — benim kalemimle, bu satırlarda.
Çünkü bazı yolculuklar hiç bitmez.
Bazı şehirler insanın içinde yaşar, nesiller boyu.
Ve bizim ailemiz için o şehir, hep Bandırma oldu.
Denisa Mathew